Βασια Τζανακαρη: “Οι ζωες των ανθρωπων ειναι γεματες αγωνες και βασανα”

Η  Βάσια Τζανακάρη  γεννήθηκε στις Σέρρες, σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και αργότερα μετακόμισε στην Αθήνα, όπου και ζει μέχρι σήμερα. Πέρασε από τον μουσικό και όχι μόνο Τύπο (avopolis.gr, SONIK, Athens Voice, Pop&Rock, Δίφωνο), πριν ασχοληθεί με τη συγγραφή και αργότερα με τη μετάφραση βιβλίων (ανάμεσα στους τίτλους που έχει μεταφράσει βρίσκονται “Το κορίτσι που εξαφανίστηκε” της Τζίλιαν Φλιν και το “Στον Τάφο Κάποιου Άλλου” του  Ίαν Ράνκιν). Μετά τους “11 μικρούς φόνους”,  το πρώτο της βιβλίο, με  ιστορίες εμπνευσμένες από τραγούδια  του Nick Cave, και τον έρωτα στα χρόνια της κρίσης, με το “Τζόνι και Λούλου”, η Βάσια Τζανακάρη παρουσιάζει το τρίτο της βιβλίο, την “Καρέκλα του Κυρίου Έκτορα”, μια συλλογή διηγημάτων, με πρωταγωνιστές ήρωες της διπλανής μας πόρτας.

Το τρίτο σου βιβλίο είναι και πάλι μια συλλογή διηγημάτων, όπως και το πρώτο. Προτιμάς να εκφράζεσαι μέσω σύντομων ιστοριών, από το να αφηγείσαι μια και μόνο ιστορία;

Μου αρέσουν τα σύντομα αφηγήματα. Θεωρώ ότι κρύβουν μεγάλη δύναμη. Σε μια συλλογή διηγημάτων η εναλλαγή ιστοριών σε βάζει σε διαφορετικούς κόσμους και σου προκαλεί συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Από την άλλη, και σε ένα μυθιστόρημα ‘χωράνε’ πολλές ιστορίες οι οποίες μπορεί να συμπληρώνουν  τη βασική αφήγηση. Αυτή τη φορά επέλεξα να αφηγηθώ τις ιστορίες που κουβαλούσα μέσα μου χωριστά για να δώσω στην καθεμία τη βαρύτητα που χρειαζόταν.

 Οι ήρωες της «Καρέκλας του Κυρίου Έκτορα», κρύβουν μέσα τους ένα σκοτάδι, είναι βασανισμένες υπάρξεις που παλεύουν σε άνισους αγώνες.  Από τι εμπνεύστηκες για να γράψεις αυτές τις ιστορίες;

Από ό, τι εμπνέομαι πάντα. Από τις ζωές των ανθρώπων. Και οι ζωές των ανθρώπων είναι γεμάτες αγώνες και βάσανα, με διαλείμματα χαράς.

Τι θα συμβούλευες έναν άνθρωπο που θέλει να αποτυπώσει τις σκέψεις του και τις ιδέες του σε ένα βιβλίο; Τι εργαλεία και εφόδια χρειάζεται;

Να διαβάζει πολύ, να γράφει συχνά και όταν ζητάει τη γνώμη κάποιου που εκτιμά ή εμπιστεύεται να μην περιμένει μόνο επαίνους αλλά να είναι πρόθυμος να ακούσει την όποια κριτική.

«Η γενιά που της έκλεψαν το όνειρο». Έτσι αναφέρεσαι στους σημερινούς νέους 25-30, στο δεύτερο σου βιβλίο το «Τζόνι και Λούλου». Τι πιστεύεις ότι πρέπει να κάνει αυτή η γενιά για να ξαναπάρει πίσω αυτά που της στερήσανε; Μπορεί να το κάνει;

Να δημιουργήσει με ό, τι της έχει απομείνει, να συμμετάσχει στα κοινά, να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν ανάγκη και όταν κληθεί να αποφασίσει για το μέλλον να σκεφτεί καλά τι θα ψηφίσει.

Αν ιδανικά μπορούσες να περάσεις μία μέρα με έναν συγγραφέα, εν ζωή ή όχι ποιός θα ήταν αυτός; Και τι θα κάνατε μέσα σε αυτή τη μέρα;

Θα περνούσα μια μέρα με τον Τσαρλς Ντίκενς. Θα συζητούσαμε για ρεαλισμό και γάτες.

Από τη νέα γενιά Ελλήνων Λογοτεχνών], ποιά ονόματα έχεις ξεχωρίσει;

Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι λογοτέχνες και ίσως ξεχάσω κάποιον αν μπω στη διαδικασία να αναφέρω ονόματα. Εστιάζοντας στους πεζογράφους θα αναφέρω ενδεικτικά τη Μαρία Φακίνου, τον Κωνσταντίνο Τζαμιώτη , τον Νίκο Χρυσό, τη Στέργια Κάββαλου, τη Μαρία Ξυλούρη και τον Βαγγέλη Μπέκα.

Πρόσφατα έγινες και μητέρα. Πιστεύεις ότι θα αλλάξει αυτό τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι την καθημερινότητα, και στη συνέχεια τον τρόπο που γράφεις;

Φαντάζομαι ναι, όπως κάθε διαφορετική φάση στη ζωή ενός ανθρώπου αποτυπώνεται και στη δουλειά του.

Ποιες είναι οι διαφορές και τα πλεονεκτήματα-μειονεκτήματα, αν υπάρχουν, που εντοπίζεις στη γυναικεία και την αντρική γραφή; Υπάρχει πιστεύεις διαχωρισμός;

Όχι, για μένα δεν υφίσταται τέτοιος διαχωρισμός.

Και τώρα, ποιά είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Ένα μυθιστόρημα. Το έχω ήδη ξεκινήσει.

Ακολουθείς κάποια συγκεκριμένη διαδικασία όταν ξεκινάς να γράφεις; Ποια είναι τα στάδιά της;

Ξεκινάω από μια ιδέα, μια εικόνα, κι έπειτα η ιστορία δομείται σιγά-σιγά. Δεν φτιάχνω πλάνο εκ των προτέρων αν και όταν πρόκειται για μυθιστόρημα έχω μια κατεύθυνση στο μυαλό μου, τουλάχιστον για τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου.